‘Pas nu ik aan het afbouwen ben, merk ik hoe druk het is geweest’
“De advocatuur is een prachtig, maar slopend vak. Je hebt een grote verantwoordelijkheid. Ik voelde me altijd als een vis in het water. Pas nu ik aan het afbouwen ben naar mijn pensioen, merk ik hoe ontzettend druk het is geweest. Soms vraag ik me wel eens af: hoe heb ik het allemaal voor elkaar gekregen?”
Sinds januari 2018 is advocaat Ans Verhaar, na haar vertrek uit de maatschap, haar werk aan het afbouwen naar het moment dat de toga definitief aan de wilgen wordt gehangen. “In de advocatuur is het niet zo dat je van de één op andere dag kunt stoppen. Althans, ik zou dat niet kunnen. Je hebt een vertrouwensrelatie met je cliënten en dat is niet zomaar over te dragen. Klanten vinden dat ook heel plezierig. Vandaar dat ik al meer dan een jaar bezig ben mijn lopende zaken af te ronden en tegelijkertijd geen nieuwe zaken meer aanneem. En dan zit het er over een paar maanden wel echt op…”
Vliegende start
Het werkzame leven van advocaat Ans Verhaar begon met een vliegende start: bij de KLM. Als persoonlijk assistent van hoofd personeelszaken vliegend personeel, die arbeidsrechtjurist was, zat zij regelmatig aan tafel bij het overleg met vertegenwoordigers van het personeel. “Dan ging het niet alleen over arbeidsrecht, maar ook over lucht- en ruimterecht. Ik vond die rechtsgebieden heel interessant.” Toch duurde het nog even voordat Ans de advocatuur in ging.
“Ik ben jong getrouwd en werd jong moeder. Er bestond nog niet zoiets als kinderopvang, dus ik stopte na de geboorte van de kinderen met werken. Maar ik wist ook: hier houdt de wereld niet op. Toen de kinderen 4 of 5 jaar oud waren, ging ik alsnog studeren. Ik koos uiteraard voor rechten. Misschien ook omdat ik als kind al niet tegen onrecht kon. Ik nam het altijd op voor kinderen die in het nauw zaten.”
Andere tijden
In december 1988 kwam Ans in dienst bij wat toen advocatenkantoor Goedkoop & Berntsen was. “Ik ben als advocaat beëdigd op 7 april 1989. Het waren heel andere tijden dan nu. Je begon als ‘algemeen’ advocaat. Ik hield mij met name bezig met faillissementsrecht, arbeidsrecht en vennootschapsrecht. Guus Berntsen was mijn patroon. Van hem heb ik veel geleerd. Onder meer om bij elke zaak twee dingen te bedenken: welke oplossing wil ik bereiken en hoe kom ik daar? En heel belangrijk: check de feiten.”
Ans Verhaar met vader (links) en echtgenoot Harry, bij haar beëdiging in 1989.
“Wat ik zo mooi vind aan het vak van advocaat? Ik hou ervan om een standpunt te verdedigen. Als ik een standpunt inneem, ga ik er helemaal voor. Laatst werd ik de ‘Iron Lady’ genoemd, maar dat ben ik niet. Ik ben wel iemand die hard is op de zaak, maar altijd vriendelijk blijft. Hard op de zaak, zacht op mensen. Ik raffel dingen niet af. Elke zaak is weer nieuw, soms lijken ze eenvoudig, maar zijn ze dat niet. Wat ik ook mooi vind aan het vak, is het onderhandelingsproces. Ja, daar hield ik wel van.”
Letselschade
In 1994 splitste het kantoor zich op. Het werd Berntsen Mulder Advocaten. De letselschade-afdeling bleef en Ans ging zich ook daar intensief mee bezig houden. “Ik heb twee specialisatie-opleidingen gedaan, namelijk die van de VPFA (de huidige vFAS) en de LSA. Het was de tijd dat de advocaten zich meer en meer gingen specialiseren. De letselschade-afdeling werd uitgebreid met advocaten en vanaf dat moment ging ik mij puur op het familierecht richten.”
Nooit vergeten
Ontelbaar veel zaken heeft Ans Verhaar behandeld in haar 30-jarige carrière. “Wat ik nooit zal vergeten, was een scheiding waarbij het 5-jarige zoontje aan de moeder werd toegewezen. Ik verdedigde de vader. Maar die moeder was een beetje kierewiet en zij verwaarloosde haar zoontje. Ze had hem zelfs een keer ontvoerd en hij was ondervoed. Ik vond dat zo ingrijpend, wat ouders een kind aan kunnen doen. Gelukkig heeft de rechter het zoontje uiteindelijk aan zijn vader toegewezen.”
Ans Verhaar zoals zij op kantoor vaak werd aangetroffen. Deze foto is gemaakt in 2002.
“Een unieke zaak was ook van de vrouw die per se geen partneralimentatie wilde hebben, terwijl zij was getrouwd met een vermogend man. Ze wilde geen enkele cent. Zij zei echt dat ze tijdens het huwelijk steeds op de man zat te mopperen omdat hij altijd aan het werk was en hij alleen met geld bezig was. Daarom vond ze dat ze geen alimentatie moest accepteren. Dat was een principekwestie.”
Familierecht
In de jaren negentig was de afdeling familierecht nog niet zo groot als hij nu is. Ans pakte dat op en heeft het uitgebouwd met momenteel vier advocaten. “Familierecht is een mooi rechtsgebied, waarbij het om mensen en emotie gaat. Ik bleek er alras wel handig in te zijn en om die reden is het mijn rechtsgebied gebleven.”
“Wat ik maar héél kort heb gedaan, is strafrecht. Ons kantoor deed dat wel, maar ik haakte er echt op af. Dat was het gewoon niet voor mij.”
Rotgevoel
“Waar ik echt een rotgevoel aan over heb gehouden, is een letselschadezaak die ik lang geleden had. Een jonge knul was na zijn eindexamen op vakantie op Kreta. Tijdens een excursie is hij met een terreinwagen in een ravijn gereden en hij had een dwarslaesie opgelopen. Hoe dan ook: er waren fouten gemaakt, maar de schadevergoeding was niet te regelen omdat de reisorganisatie de tripjes weer had uitbesteed aan andere lokale organisaties.”
Veranderde advocatuur
In de afgelopen 30 jaar heeft Ans de advocatuur zien veranderen. “Goede ontwikkelingen, maar ook minder goede. Zo vind ik het goed dat specialisaties zijn doorgevoerd. Het recht is zo gecompliceerd, dat je je nooit meer op meerdere vakgebieden goed kan toeleggen. Dat is gewoon niet te doen.”
“Waar ik me juist grote zorgen om maak, is dat de drempel voor rechtszaken steeds hoger wordt. Voor sommige groepen is het onbetaalbaar om je recht te halen. Ook merk ik dat de druk bij de rechterlijke macht (te) hoog is. Er moet zoveel productie worden gedraaid, dat er meer fouten worden gemaakt. Ik vrees voor de kwaliteit.”
Personeelszaken
Na de splitsing in 1994 trad Ans toe tot de nieuwe maatschap Berntsen Mulder Advocaten. Als ‘managing partner’ ging Ans zich bezighouden met onder meer personeelszaken. “Dat heb ik altijd erg boeiend gevonden, het ‘runnen’ van het bedrijf. Het zijn mooie jaren geweest, maar we hebben uiteraard ook moeilijke tijden gekend, zoals elk bedrijf dat heeft. Bijvoorbeeld als je afscheid moet nemen van goede collega’s. Ik vond het vooral een uitdaging om de kwaliteit van kantoor en het personeel te bewaken.”
En nu?
Hoe het zal zijn als ze echt niet meer naar kantoor hoeft? “Ik merk nu ik aan het afbouwen ben, dat ik een ander tempo in mijn leven krijg. Maar het bijzondere is: de tijd vult zich als vanzelf met andere interessante dingen. Ik heb altijd veel genetwerkt en als ze weten dat je stopt met werken, weten ze je echt wel te vinden. Zo ben ik inmiddels toegetreden tot het bestuur van de stichting Vogelpark Avifauna. En zoals de meesten wel weten, hou ik enorm van sporten. Dat blijf ik ook zeker doen!”
“Ik ben niet zo van het achterom kijken, maar al met al kijk ik terug op een prachtige carrière. Het was hard werken, maar daarnaast heb ik ook erg van het leven genoten. En daar ga ik gewoon mee door.”
Door Bernie Putters, juni 2019
